Evy

Voor wie haar niet kent, wil ik hier graag een ode brengen aan Evy Gruyaert. Evy is een presentatrice uit België, zij presenteert de Belgische equivalent van Studio Sport. In 2006 maakte zij de podcast “Start to Run met Evy Gruyaert”.  Tegenwoordig stikt het van de apps met motiverende teksten voor tijdens je workout, maar 10 jaar geleden was dat behoorlijk nieuw. Ik heb het hier echt over vroeger, de tijd van de onbreekbare Nokia telefoon met een geheugencapaciteit die niet in GBs maar in MBs werd weergegeven. Ik kon toen niet de hele 10 weken training kwijt op mijn telefoon, ik moest elke week de afleveringen vervangen voor drie nieuwe, meer kon het geheugen van die trouwe Nokia niet aan. Natuurlijk wist ik heus wel dat het ‘pod’ uit podcast betekende dat je de training op je iPod moest downloaden, maar daar had ik destijds nog geen geld voor.

Enfin, het gedoe met wekelijks de Nokia muziekbibliotheek bijwerken was het waard, want Evy is zo leuk. Ze draait lekkere muziekjes om op te lopen en tussendoor geeft ze tips, bijvoorbeeld dat je niet te hard van stapel moet lopen. En nog leuker, ze moedigt je aan. En dat doet ze natuurlijk in het Vlaams. Zo krijg je al regelmatig te horen hoe fier Evy op je is omdat je het zo goed volhoudt. Mij levert het elke keer weer een glimlach op.

Evy had in 2006 nog een klein nadeeltje, en dat is dat de training zich erg onlogisch opbouwde. In het begin liep ik wekenlang één, twee en drie minuten intervallen en daarna moest ik ineens van vijf naar zeven minuten. Voor mij werkte dat niet zo, les 7 stond altijd in de herhaalstand, daar deed ik een week over voordat ik die haalde.

Ik ben best een doorzetter, behalve als het om buiten sporten gaat. Als het kouder begint te worden, verdwijnt mijn motivatie, zodat ik elke lente weer opnieuw kan beginnen met opbouwen. En zelfs met mensen zoals ik heeft Evy rekening gehouden. Als je namelijk al jarenlang elk jaar weer opnieuw begint, ken je de liedjes en aanmoedigingen wel zo’n beetje uit je hoofd. Dus wat deed Evy? Die maakte gewoon een nieuwe versie in 2013. Ze maakte de trainingen meteen wat logischer, waardoor het virtuele voetstuk waarop ik Evy heb staan nog een stukje de lucht in ging. De 2013 versie ben ik nu voor de tweede keer aan het lopen. En deze keer ga ik het volhouden tot aan les dertig! Ik ben er zo van overtuigd, dat ik mijzelf heb opgegeven voor een 5 km loop.

Waarom gaat het nu wel lukken? Ik heb vele redenen om gemotiveerd te blijven. Zo is daar dit blog, waarin ik ook eerlijk moet zijn als ik niet sport en ik heb er helemaal geen zin in om dat met jullie te moeten delen. Bovendien ben ik sinds kort tijdelijk werkloos en ik vermoed dat ik dat minstens tot les 25 wel blijf, tijd genoeg dus. Ook heb ik een vriendin die het rennen al bijna een half uur volhoudt, en het lijkt me reuze gezellig om samen met haar door het bos te draven. Maar het de grootste reden waarom ik het nu ga volhouden, is omdat ik lekker in mijn vel zit. Dat is wel eens anders geweest.

In 2006 zat alles tegen en ik mijn reactie op al die tegenslag was het ontwikkelen van een paniekstoornis. Mijn eerste heftige paniekaanval was tijdens het hardlopen, ik had net 12 km gerend en kon bij terugkomst op de sportschool niet meer stoppen met hyperventileren. Ik was er van overtuigd dat ik ter plekke dood zou gaan. Gelukkig was er een fysiotherapeut die mij uitlegde dat dat niet aan de orde was, ik was ‘alleen maar’ aan het hyperventileren. Ik wilde hem graag geloven, maar durfde die dag niet meer alleen naar huis want stel dat hij het mis had, ik wilde ik niet eenzaam in mijn appartement sterven. Het moge duidelijk zijn dat ik het heb overleefd, maar sindsdien is de angst voor een paniekaanval gekoppeld aan hardlopen. Vóór 2006 deed ik niets liever dan een rondje door het bos draven, sindsdien lukte het me niet meer om ervan te genieten, maar ondernam ik elk jaar minstens één nieuwe poging. Maar hardlopen is niet leuk meer als je al binnen 5 minuten denkt dat je een hartaanval krijgt. Het lukte niet meer.

Ik was van plan mijn hardloopschoenen ritueel te verbranden en kocht een racefiets. Fietsen is veel makkelijker dan rennen. Ook op de fiets nam ik mijn angsten mee. Zo ben ik altijd bang op plekken waar ik nooit geweest ben en als de dood om te verdwalen. Maar met een vriendin naast me lukte het om er doorheen te fietsen. De eerste keer was zwaar. De tweede keer ging het al een stuk beter en voordat ik het wist fietste ik een rondje in mijn eentje op plekken waar ik nooit eerder geweest was. Wauw. Misschien dat het hardlopen nu ook beter gaat…

En jawel! Inmiddels heb ik zes trainingen paniekvrij gelopen, er zijn zelfs korte euforische momenten waarop ik het al rennend naar mijn zin heb. Het gaat echt heel slecht, ik ren ontzettend sloom en ik kan niets eens meer 3 minuten achter elkaar rennen. Ik heb een les dubbel moeten doen, want ik haalde hem niet. Ik ben dus nog maar aan de vijfde les.

En toch denk ik dat dit het jaar is waarin ik weer ga genieten van het hardlopen. Gezellig, samen met Evy. Wat zal ik fier zijn op mijzelf als ik deze keer ook les 8 haal!