Sabotage

Ik vermoed dat jullie dit allemaal herkennen: Zodra ik het even wat drukker krijg, of er iets naars gebeurt, is sporten het eerste dat ik opgeef. En dat terwijl ik weet dat ik me veel beter ga voelen als ik regelmatig beweeg. Ik heb het altijd een beetje op het gedoe gestoken. Je moet je omkleden en naar buiten…. Maar deze week vertelde een vriendin dat zij hetzelfde heeft met creatief bezig zijn. En dat dat juist haar manier is om zich beter te voelen. Daar heb je alleen een potlood en papier voor nodig, dat kost weinig moeite. Er zit dus blijkbaar nog iets anders achter.

Als ik er eens goed over nadenk, heb ik het zelfs als ik lekker in mijn vel zit. Gisteren had ik echt zin in deze ochtend want ik mocht weer een rondje rennen. Maar uiteindelijk ben ik nog zeker een uur blijven zitten. Ik heb tijdens dat uur onderzoek gedaan naar dat sabotage mechanisme. Waarom doen we soms juist niet de dingen waarvan we weten dat ze goed voor ons zijn? En, belangrijker nog, hoe is het te voorkomen. Het lezen hielp mij gelukkig al mijn rondje te gaan rennen, inmiddels zit ik uit te zweten en zal ik jullie eens even bijpraten over mijn bevindingen.

Het kan wat zweverig overkomen, want dat sabotagemechanisme zit natuurlijk tussen je oren. De oorzaak is persoonlijk, maar zal altijd te maken hebben met gevoelens van angst of jezelf niet de moeite waard vinden. Ik herkende dat niet meteen toen ik het las, maar toen ik net begon met mijn rondje lopen was hij er, het stemmetje in mijn hoofd “Misschien kan ik het ineen niet meer, misschien was de vorige training een toevalstreffer en lukt het me nu niet meer. En oh, als ik maar geen paniekaanval krijg.” Angst. En wat is nou de makkelijkste manier om van dat gevoel van angst af te komen? Juist, weglopen. De situaties waarin je bang wordt, vermijden. En dan liefst niet door toe te geven dat je het eng vindt, maar door de schuld te geven aan drukte, regen, timing etc.

Er is ook een andere manier, maar gek genoeg passen we die vaker op anderen toe dan op onszelf. Als een vriendin zou zeggen dat ze ‘eigenlijk’ zou moeten sporten, maar zich er niet toe kan zetten, dan zeg je al snel dingen als “Kom op joh, je kunt het!”

Maar tegen onszelf lukt dat niet altijd. Het zou wel de oplossing zijn. Gewoon andere dingen tegen jezelf zeggen. Of, om in zweverige termen te spreken, gebruik maken van positieve affirmaties. Dat is nog niet zo makkelijk als het lijkt. Hardop tegen jezelf zeggen “Ik kan een rondje hardlopen en er plezier in hebben”, dat is makkelijk. Het is de kunst je stemmetje in je hoofd hetzelfde te laten zeggen, of op zijn minst zijn mond te houden. Wat er namelijk vaak gebeurd is dat er na de hardop uitgesproken zin “Ik kan het” in je hoofd een stemmetje is dat zegt “haha maar niet heus”, en dan werk je jezelf nog steeds tegen.

De oplossing is een combinatie van acceptatie, lief zijn voor jezelf en niet opgeven. In mijn geval accepteren dat ik bang ben voor een paniekaanval tijdens het lopen, dat ik niet boos wordt op mijzelf omdat ik die angst heb en dat ik gewoon blijf rennen, ondanks de angst. Het zinnetje dat daarbij hoort is “ondanks dat ik bang ben voor een paniekaanval, accepteer ik mijzelf en ga ik genieten van dit rondje” En het werkt nog sterker als je daarbij met je vuist in je handpalm te slaat. Drie keer links, drie keer rechts.

Het klinkt te zot voor woorden, maar het helpt echt! Zo is het me deze keer gelukt om de hele hardlooptraining van Evy af te maken, ondanks het stemmetje in mijn hoofd dat me steeds zei dat ik het niet zou kunnen. Ik accepteerde het stemmetje en de angst, maar wilde het toch halen. En zo geschiedde. Ik ben er nog niet vanaf, het stemmetje laat zich niet zomaar smoren, maar dat geeft niets: ik accepteer het. Maar ga het wel winnen!