Ik heb allerlei variaties op het gevoel ‘honger’. Van ‘Ik
zou wel wat lusten’ tot ‘Als ik nu niets te eten krijg, ga ik iemand slaan!’ en
ettelijke varianten daar tussen. Ik heb ook vrijwel continu honger, in meer of
mindere mate. Ik ben niet de enige die agressief wordt van honger. Het blijkt
zelfs een eigen naam te hebben, ontdekte ik deze week. Net als hier, zijn er
ook in Engeland elk jaar woorden die toegevoegd worden aan het woordenboek, in
het geval van Engeland het Oxford
English Dictionary. En een van de nieuwe woorden is het woord ´hangry´ dat
wordt vertaald als ´de perfecte samentrekking voor de gemoedstoestand waarbij
je door de honger niet zo plezierig meer voor de omgeving bent.´ Ik denk dat
iedereen wel iemand kent die regelmatig ´hangry´ is.
Zo ver komt het
bij mij zelden, want ik lust altijd wel wat en neem ook altijd wel wa. Neem
nou gisteravond. Ik had eigenlijk (nog) helemaal geen trek, tot mijn vrouw zei
“zullen we wat chipjes nemen?” en ik daarop het slechtste antwoord aller tijden
gaf, namelijk “Ja, lekker!” Met als gevolg dat zij vijf chippies eet en ik de
rest van de zak. Want de kunst van gematigdheid bezit ik op geen enkel gebied
en al helemaal niet als het om eten en drinken gaat. Zonder na te denken ongezond
eten naar binnen schuiven, dat kan ik goed.
Dan is er de PMS honger. Hoe ouder ik word, hoe eerder dat
begint. In mijn jonge jaren duurden de PMS vreetbuien slechts één dag,
inmiddels zijn het al vier dagen per maand. Vier dagen waarin mijn maag veranderd
in een bodemloze put. Wat ik ook eet, ik zit nooit vol. Ik begin dergelijke
dagen nog netjes met yoghurt en fruit en vaak gaat het tot na de lunch nog best
goed. Maar rond een uurtje of 2 hou ik het niet meer en dan moet ik
koolhydraten. Chocolade, bij voorkeur, maar ook ontbijtkoek en noodlesoepjes
doen het dan goed.
Daarna volgen een aantal dagen vol schuldgevoelens en
bijbehorende goede voornemens, waarin ik mijn koolhydraten slechts uit fruit en
groente haal. Ook dan heb ik de hele dag door trek, maar ik kan het volgende
eetmoment dan wel nog even uitstellen. Het schuldgevoel weegt dan zwaarder dan
de zeurende honger. Tot die ene nacht waarop ik de slaap niet kan vatten en
mijn lege maag me uit bed drijft voor, alweer, koolhydraten.
Die slapeloze nacht is vaak zo’n twee weken na de PMS dagen.
Dat kan geen toeval zijn, die vreetbuiten moeten een hormonale aanjager hebben.
Een van de redenen dat BOAZS me zo aanspreekt is dat Gina de link tussen
honger/aankomen en hormoonspiegel zo vaak benoemt. Ik denk niet dat ik ooit zal
afvallen als ik niet anders ga reageren op de boodschappen die mijn hormonen me
sturen.
Wat willen ze me nou eigenlijk vertellen? Versta ik ze wel
goed als ik hoor “Wij willen chcocolaaaa!” of willen ze me eigenlijk iets
anders zeggen? En zo ja, wat dan? Ik heb de antwoorden nog niet, maar ben
vastbesloten ze te gaan vinden. Deze week begin ik aan de 7 Day Belly
Challenge. Een programma dat bestaat uit beweging en recepten. Het zoveelste
programma dat beloofd dat ik geen honger zal hebben. Die belofte is bij mij nog
nooit waargemaakt, maar ik heb hier echt wel vertrouwen in. Een beetje
zenuwachtig ben ik zeker, ik ben bang dat het gaat betekenen dat ik heel veel
honger ga hebben. Met buikspierpijn bovendien, bah! Maar ik hoop dat het meevalt.
Ik heb er zin in!
0 reacties:
Een reactie posten