Nog steeds aan het renen met Evy

Een tijd geleden schreef ik een blog over rennen met Evy. Ik vertelde daarin over mijn paniekstoornis die me al jaren weerhield van lekker rennen en dat ik het gevoel had dat ik daar inmiddels vanaf ben. Jullie zijn vast heel benieuwd hoe dat zich allemaal ontwikkeld heeft…

Nou, heel goed! Ik kom de afgelopen jaren steeds niet verder dan les 7 van Evy, maar inmiddels ben ik al bijna klaar, ik ben al bij les 26! (van de 30)

Ik heb daarvoor wel wat gesmokkeld, want ik heb een doel, namelijk de 5 km van de Singelloop lopen in Breda aanstaande zondag. Vanwege tijdnood heb ik niet drie keer per week getraind, maar om de dag en heb ik elke derde training overgeslagen. Hierdoor haalde ik het nog net niet, maar ik durf het er op te wagen.

Evy waarschuwt voor blessures als je je niet aan haar loopschema houdt. Ik was daar niet bang voor omdat ik een goede loophouding heb, die heb ik dan weer overgehouden aan vier keer meedoen met de Start to Run trainingen van de atletiekbond. Bovendien heb ik nog nooit een blessure gehad, waardoor ik denk dat ik daar niet zo gevoelig voor ben.

Anyway, de singelloop dus. Toen ik mij opgaf, ten tijde van de derde training met Evy, had ik mijn eindtijd op 32 minuten gezet. Zo lang deed ik de laatste keer over 5 km. Maar omdat die laatste keer 7 jaar geleden en 5 kilo lichter was, heb ik mijn tijd nu toch maar aangepast naar 36 minuten, dat is tenminste een iets meer haalbaar doel. Maar ineens zijn daar ook de zenuwen. Er kan zoveel mis gaan!

Wat als ik het niet haal? Tot nu toe is mijn langste loopsessie-zonder-wandelen 17 minuten. Zondag moet ik het 19 minuten langer volhouden. Gaat me dat lukken? En wat als ik ineens heel erg nodig naar de wc moet, tijdens het rennen (ik loop altijd expres een rondje dat twee keer langs een tankstation met toilet gaat, het overkomt me namelijk nogal eens….)

Of als ik de allerlaatste ben die binnenkomt, dat is misschien nog wel mijn grootste nachtmerrie. Dat ik de dikke, oude loopster ben die er nog eens minuten later achter aan komt hobbelen. Dat ze al aan het opruimen zijn als ik nog niet eens binnen ben. Ik ben 43 jaar, maar toch lijkt me dat nog steeds keivoorschut.

Zulke hardnekkige gedachten moeten dringend verdrongen worden door wat meer helpende gedachten. Ik heb nog twee dagen, die ik kan gebruiken om betere gedachten te vinden waarmee ik mijn hoofd zal vullen. Vooralsnog kom ik niet verder dan “Wat zal ik trots zijn, als ik eenmaal over de finishlijn kom.” En die werkt toch niet heel erg goed. Wellicht kunnen jullie me helpen. Suggesties zijn welkom.